De regenboog verovert opnieuw de Brusselse straten: "Pride is niet enkel een feest, het blijft een protest"

Deze maand vormen de straten van Brussel opnieuw het decor voor de kleurrijke parades die LGBTQ+-rechten vieren. Voor de start van Pride Week trokken we gisteren naar het centrum om aanwezigen te vragen wat Pride voor hen betekent.

De regenboogvlaggen wapperen in het straatbeeld en de zebrapaden nemen voor de gelegenheid de Pride-kleuren aan. De hele week lang worden activiteiten georganiseerd rond thema’s die de gemeenschap nauw aan het hart liggen. De apotheose vindt plaats op 17 mei met de Pride March. Niet geheel toevallig valt dit op de dag van de Internationale Dag tegen Homofobie, Bifobie en Transfobie (IDAHOBIT). Met het thema “In the Heart of Europe Unite, time to protect our rights” komt de LGBTQ+-beweging op straat om hun rechten te verdedigen.  

Pride is de enige dag in het jaar waar iedereen zichzelf kan zijn. En de andere 364 dagen kan dat in onze bar. - Kriss

Mahdi, medeorganisator van de Pride-evenementen in Grands Carmes, een gemeenschapscentrum voor LGBTQ+, vertelt ons dat het een bijzondere editie is, omdat het de eerste keer is dat de Brussels Pride wordt gevierd sinds ze op de lijst van immaterieel cultureel erfgoed van UNESCO staat. Hij getuigt over de moeilijkheden die ze tot het laatste moment hebben ervaren om de Pride Week te organiseren. Ze begonnen al in januari, maar kregen pas vorige week vrijdag bevestiging dat ze de Brusselse subsidies zouden ontvangen om de geplande voorstellingen te laten doorgaan. “Door het huidige politieke  klimaat hebben we niet alle gevraagde fondsen vanuit de Vlaamse gemeenschap ontvangen en hebben we nog bepaalde projecten moeten afzeggen”, vertelt hij wat zenuwachtig. “Het blijft een gevecht om alles georganiseerd te krijgen en we voelen zeker tegenstand vanuit politieke hoek”. 

Er is een kerk in Brussel die elk jaar een misviering houdt in het teken van LGBTQ+, en ook islamitische groepen organiseren dragqueenfeestjes - Mahdi

Mahdi werd islamitisch opgevoed: “In mijn Marokkaanse familie wordt niet openlijk over seksualiteit gepraat. Mijn ouders hebben wel een idee van wat ik doe, maar het wordt niet uitgesproken. Dat vind ik heel normaal, ik hoef ook niets te weten over mijn ouders hun seksleven”. Merkt hij in de stad ook weerstand van religieuze gemeenschappen? “Niet per se. Uiteraard is deze verhouding soms moeilijk, maar er zijn ook mooie initiatieven. Zo is er een kerk in Brussel die elk jaar een misviering houdt in het teken van LGBTQ+, en ik weet ook van islamitische groepen die dragqueenfeestjes organiseren voor Pride.”

Toch bevestigt Ahmed, een jongeman die we aanspreken in de straten van Brussel, dat religie en Pride kunnen botsen. Volgens hem zoekt de LGBTQ+-gemeenschap te veel aandacht. Zijn zachte stem en vriendelijke blik komen niet overeen met zijn harde uitspraak. “Ze komen voor zichzelf op omdat ze een minderheid zijn, maar als ze zo aandacht blijven vragen, zullen ze altijd een minderheid blijven”. Hij verduidelijkt: “Ik ben islamitisch opgevoed, waardoor ik een traditionele manier van denken heb. In ons geloof bestaat homo zijn niet. Het zou dus ook niet geaccepteerd worden in onze familie als iemand queer was”. Verder vertelt hij dat hij geen probleem heeft  met de Pride-festiviteiten, zolang ze hem persoonlijk maar met rust laten. 

Kriss, de eigenaar van de queer bar Homo Erectus vlak bij de Grote Markt, vindt Pride net onmisbaar: “Het is de enige dag in het jaar waar iedereen zichzelf kan zijn. En de andere 364 dagen doen wij als queer bar er alles aan om de boodschap van Pride verder te zetten. Wij willen een veilige plek aanbieden, het hele jaar rond. Ik hoor soms dat pakweg fetisjisten niet horen bij Pride, maar dat vind ik onzin. Iederéén is welkom op Pride.”

Kriss onderstreept vol overtuiging dat het nog altijd van groot belang is om via Pride respect af te dwingen voor de LGBTQ+-gemeenschap. “Pride is niet enkel een feest, het blijft een strijd”, zegt hij. Hij benadrukt hoe de relatie met de politie, waarvan het hoofdkantoor in dezelfde straat als Homo Erectus ligt, soms stroef verloopt. “De agenten zijn niet allemaal even bereidwillig om mee te werken aan Pride. In deze straat hangen de Pride-vlaggen niet uit, omdat de parade hier niet passeert. Bijna heel de stad wordt afgezet voor Pride, maar dit kleine straatje is dan te veel. Op die manier voelen we ons soms vergeten.”

Ook doorheen het jaar heeft de politie niet altijd genoeg respect voor het gezellige cafeetje van Kriss: “laatst parkeerden ze hun combi recht tegen ons terras, wat zelfs tot schade leidde. Als we vriendelijk vragen om zich te verplaatsen, wordt er niet geluisterd. Het is gewoon een mannelijk haantjesgevecht”. 

Auteurs: Marie Van Loon, Sarah Huysentruyt en Camille Caestecker