KIJK - L’Union fait la force: Titelkoorts brengt generaties dichter bij elkaar

Nergens in België vind je zo’n divers publiek als in Union. Jong en oud vinden zij aan zij een plek in het Dudenpark. Hoe beleven de verschillende generaties de titelstrijd, nu de club op drie speeldagen van het einde aan de leiding staat?

Dankzij nieuwe sportieve successen zit de populariteit van Union in de lift. De traditieclub uit hartje Brussel vertoefde lange tijd in de anonimiteit van tweede en derde klasse. Maar haar inclusieve, feestelijke en antifascistische identiteit verloor ze nooit. Gedragen door recente successen en een steeds bredere achterban lijkt de club af te stevenen op een langverwachte landstitel.

Van afkeer tot passie  

Fabrice Vansinte Jan werkt al meer dan dertig jaar in Brasserie de l’Union en is al even lang fervent supporter. Van voetbal moest hij aanvankelijk niets weten. Het was voor hem een bron van racisme en geweld. Onder aandringen van zijn baas ging hij eens mee naar een match van Union en werd daar overvallen door een ambiance die hem nooit meer zou loslaten. De eigen sfeer en fans staan volgens hem in schril contrast met die van andere clubs. "Het is een regelrechte schande," verwees hij naar de incidenten van afgelopen zondag voor en na de bekerfinale. "Zoiets zou bij ons nooit gebeuren."

De 58-jarige Brusselaar is een van de oprichters van de Union Bhoys, de grootste supportersgroep van de club. Het is een groep die gegroeid is uit een ontmoeting tussen generaties. Dat soort ontmoetingen is de laatste jaren meer en meer de rode draad bij de aanhang van Union.

Jongeren, vrouwen en kinderen samen in het stadion, zo zou voetbal moeten zijn. - Fabrice

Cyril Hanson (24) ontdekte Union tijdens zijn studentenjaren in Brussel. “Ik had nooit veel met voetbal”, zegt hij, “maar Union is geen gewone club.” Eén match met vrienden was genoeg: de sfeer greep hem meteen en hij was verkocht. Het seizoen daarop nam hij een abonnement. “Ik was al een paar keer naar Anderlecht gaan kijken, maar ik vond de sfeer daar altijd zo negatief, zeg Cyril”. “Op Union worden er geen spelers uitgefloten. De ambiance is met niets te vergelijken.”

Dat nieuwe supporters zoals Cyril als successupporters worden bestempeld? Cyril begrijpt de kritiek, maar plaatst die in perspectief: “Ik snap dat mensen ons successupporters vinden, dat is misschien ook wel een beetje zo.Toch denk ik dat veel grote clubs hun fans vooral aan successen te danken hebben.” Ook Fabrice is niet akkoord. “Al die jongeren, vrouwen en kinderen samen in het stadion, dát is wat voetbal zou moeten zijn.” Voor hem is Union een grote familie waarin iedereen welkom is. Wat hem het meest raakt, is hoe de recente successen Brussel opnieuw hebben verbonden met Union. 

Zowel voor Fabrice als voor Cyril zou een twaalfde landstitel een absoluut hoogtepunt zijn. “Dan kan ik in vrede sterven”, zegt Fabrice. Drie keer zag hij van op de eerste rij hoe ze de titel de afgelopen jaren verspeelden. In het seizoen 2022-2023 was Union tot op enkele minuten van het einde kampioen. Fabrice was ontroostbaar: “Ik heb geweend in de armen van mijn zoon. Het stortte op enkele minuten helemaal in, verschrikkelijk.” Toch is hij nog altijd vol vertrouwen dat ze dit seizoen, negentig jaar na de laatste, opnieuw de titel zullen pakken. Cyril houdt de boot nog een klein beetje af. “Dat puntje voorsprong is relatief”, zegt hij. “Eén steek laten vallen en het kan voorbij zijn.”

Auteurs: Rutger Ballet, Massimiano Gilio, Jeremy Wellens